had one of those realisations today.the ones that you avoid forever.
and i can't help being frank to myself.
scenes pop up,some easy,some really tough.
and then those moments,the ones that pop up only once in a while-why does elation last so little?
a thick album of tiny precious instances that were to survive in time and get dressed in golden frills.even they had no idea back then they were to gain such shine in time.

i strive to prolong their sensation,go back to details,try hard to focus more...

what's the point?
everything we experience will only become material for a good coffee chat after years.
interestingly,even the points of reference are being wiped out,one after the other.
but all we are ever interested in is the big picture.and the big picture is,we're moving on.
the rest is simply what a mind can turn to when a sunday is not sunny enough.

Sunday morning
And I'm falling
I've got a feeling I don't want to know
Early dawning
Sunday morning
It's all the streets you crossed, not so long ago
Watch out the world's behind you
There's always someone around you who will call
It's nothing at all

nothing can beat waking up to a bright saturday spring feast!!
i hereby declare it is a zap mama day-
"adventures in afropea" to get in a warm, yawn-n-cuddle sunray mood and then some "gati" craze for the morning coffeeee
kiss-kiss-kiss

αν και συνήθως τα προσέχω αυτά, σήμερα μπλέχτηκα δειλά σε συζήτηση με συμπαθείς συναδέρφους περί μεταθανάτιας ζωής, η οποία γρήγορα εξελίχτηκε σε γενικότερη μπουρδολογία περί αυτονόητου της ύπαρξης του θεού, το οποίο και μόνο ως θέση μου φέρνει φαγούρα, την οποία θα μου απαλύνει φαντάζομαι ο Κύριος όταν μετανοήσω βέβαια, το οποίο θα συμβεί, λέει, κάποια στιγμή (ότ)αν λυγίσω από το γήρας και τη σαπίλα του και αναγκαστώ να με πείσω ότι έχει και παραπέρα.
άναυδη.ένιωσα πάλι εκείνη την ανατριχίλα που μου φέρνουν τα 'αυτονόητα' και τα πιεστικά ψευτοδιλήμματα που πάνε πακέτο-ή το 'αντικειμενικά' ορθόν ή κάτι γραφικό αλλά και επικίνδυνο, με τη σχετική απαξίωση.
σε κάποια ψυχεδελική φάση είχα διαβάσει ένα μικρό βιβλιαράκι, "ο φόβος που φτιάχνει τους θεούς", απλή καλοκαιρινή ιστορία που θεοποίησα τότε λόγω σουρρεάλ περιστάσεων.
(...)
γράφω και σβήνω ώρα,έφυγε και η όρεξή μου και τα πάντα,ακόμα και ο κυνισμός μου χασμουριέται.
με χαλάνε τέτοιου τύπου αντιπαραθέσεις.

πάτε www.iospress.gr και βάλτε "σχολείο"στην αναζήτηση σχετικών άρθρων.
τα πρώτα τουλάχιστον είναι όλα σχετικά με ένα εγχείρημα πολύ εντυπωσιακό για τα ελληνικά δεδομένα,σε δημοτικό σχολείο της γκράβας,στην αθήνα.
δε γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα εκεί-υπάρχει μια εμπάθεια που με ενοχλεί πού και πού στο κείμενο,αλλά κρατάω την ουσία των αλλαγών στο σχολείο, με γνώμονα τη διαφορετικότητα και πολυπολιτισμικότητα των παιδιών.
παράδειγμα, η αντικατάσταση της πρωινής προσευχής με απόσπασμα από το πρωινό άστρο του ρίτσου,ένα από τα πιο τρυφερά κείμενα γονιού προς το παιδί του:
"καλέ θεούλη
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια
ένα ποταμάκι γάλα
μπόλικα αστεράκια
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε, καλέ θεούλη
νάναι όλοι καλά
έτσι που κι εμείς να μη ντρεπόμαστε
για τη χαρά μας."

το ποδηλατάκι μου ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα στην καινούρια πόλη.βολτάριζα δεξιά και αριστερά όλη την ώρα.
αρχικά το έβαζα μέσα στην πολυκατοικία.μετά άρχισε να ενοχλεί... ίσως ο αχρησιμοποίητος ακάλυπτος να σπιλωνόταν από μια τέτοια χρήση. το ποδηλατάκι μου έπιασε τη γωνία όπως και αν έχει.
ένα βράδυ γύρισα και βρήκα αυτό το μικρούλι ποδηλατάκι δεμένο πάνω του, μόνο για εκείνο το βράδυ.τρυφερούτσικο.

ίσως να το παραμελούσα πολύ,δεν είχε πιάσει και καλά η άνοιξη ακόμα και το ποδήλατο βαρέθηκε. ένα βράδυ γύρισα και με είχε εγκαταλείψει.
δεν μπορούσα να το πιστέψω.
ελπίζω να βρήκε κάποιον που να το φροντίζει καθημερινά.
εμένα πάντως μου λείπει πολύ.

εξηγούσα σήμερα πόσο συμπάσχω με την κυριούλα που έχει λυσσάξει για χαβάη και ξεχνάει το πιν την καίρια στιγμή :)
αν κρίνω από το φαινόμενο μαλλιακός πάντως,όλοι κάποιο εσκέιπ ψάχνουνε...πήγαινα σημειωτόν σε μία λωριδίτσα εθνικής σα συνοικιακό σοκάκι κρατώντας φωτεινό όραμα το φαγάκι της μαμάς και τα τσίπουρα με την παρέα. δε λέω,στο πήγαινε κάπως δούλεψε το μοντέλο...στην επιστροφή όμως...
είχα από πίσω μου για πολλά χιλιόμετρα ένα μαύρο αυτοκινητάκι με ζευγαράκι κουκλίστικο,κορίτσι ξανθό,αγόρι σκούρο,και οι δύο με μεγάλο άσπρο γυαλί και μεγάλο κανελί σκύλο στο πίσω κάθισμα.τόσο αργά που πηγαίναμε μου ήρθε να τους βγάλω μια φωτό, αλλά συγκρατήθηκα.αυτές τις ντροπές να μην είχα,θα είχα βγάλει σούπερ φωτό χθες,κάθε αυτοκίνητο μια ιστορία, και με τέτοιους ρυθμούς όλοι μια παρέα, πού και πού ο ένας να προσπερνάει τον άλλο για να ξεμουδιάζουμε κιόλας.
άντε,πες ότι εγώ δεν είχα κάψα για καθαροδευτέρες-όλα αυτά τα μποτιλιαρισμένα παιδάκια με τους χαρταετούς τι κατάλαβαν δηλαδή από την εκδρομή?

"αν πεθάνει μπορούν να ξηλώσουν όλο το σκηνικό του κόσμου.
μπορούν να το διαλύσουν, να ξεβιδώσουν τ'άστρα,
να τυλίξουν τον ουρανό και να τον φορτώσουνε σε νταλίκα.
να σβήσουν το φως του ήλιου που αγαπώ τόσο πολύ...
ξέρεις γιατί το αγαπώ;
γιατί θέλω να το βλέπω να πέφτει στα μαλλιά της.
μετά να τα σηκώσουν όλα, χαλιά, κολόνες, σπίτια, άμμο, άνεμο, βατράχια,
ώριμα καρπούζια, χαλάζι, εφτά το απόγευμα, μάιο, ιούνιο, ιούλιο,
βασιλικό, μέλισσες, θάλασσα, κολοκυθάκια"

"ο τίγρης και το χιόνι", 2005

-Όταν ήταν νέος αγάπησε μια γυναίκα και την παντρεύτηκε.
Μετά πήγε στον πόλεμο και τότε έμαθε ότι η γυναίκα του έπαθε ευλογιά και παραμορφώθηκε.
Κι ο Αλ Τζουμελί είπε: "τα μάτια μου πονάνε".
Και μετά είπε: " τυφλώθηκα".
Όταν η γυναίκα πέθανε μετά από 12 χρόνια ξανάνοιξε τα μάτια.
-Απίστευτο...δεν ήθελε να τη στενοχωρήσει και παρίστανε τον τυφλό για 12 χρόνια...
-Άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή . Ζαλίζεσαι όταν κοιτάς μέσα. Δεν έδωσε ποτέ εξηγήσεις σε κανέναν.

"Ο τίγρης και το χιόνι", 2005

εβελίνα και γιάννης


Τη γνώρισα στα σκαλάκια της αγ.νικολάου στην πάτρα,τα οποία φέτος είναι φωτισμένα κατά το διαστημικότερον έβερ. Λίγο το πιώμα από νωρίς ένεκα τσικνοπέμπτης, λίγο το λαμπερό μουτράκι της, λίγο το ότι είχα κάποτε παρόμοια στολή που δεν έλεγα να αποχωριστώ για πολλές συναπτές αποκριές,κόλλησα με την εβελίνα,όπως μούπε ότι τη λένε.
ο power ranger αδερφούλη της παραδίπλα δεν εκτιμούσε πολύ την προτίμηση που της έδειχνα και μπήκε παραπονεμένα στο σκηνικό. δυστυχώς η φωτό που ακολούθησε βγήκε σκοτεινή, αλλά θα την αφήσω έτσι. άλλωστε αυτό που βλέπω ακόμα με πολλή συγκίνηση είναι ο τρόπος που η μικρή τον αγκάλιασε αμέσως και τον καθησύχασε ότι θα τους βγάλω και μία μαζί ούτως ή άλλως.