αν και συνήθως τα προσέχω αυτά, σήμερα μπλέχτηκα δειλά σε συζήτηση με συμπαθείς συναδέρφους περί μεταθανάτιας ζωής, η οποία γρήγορα εξελίχτηκε σε γενικότερη μπουρδολογία περί αυτονόητου της ύπαρξης του θεού, το οποίο και μόνο ως θέση μου φέρνει φαγούρα, την οποία θα μου απαλύνει φαντάζομαι ο Κύριος όταν μετανοήσω βέβαια, το οποίο θα συμβεί, λέει, κάποια στιγμή (ότ)αν λυγίσω από το γήρας και τη σαπίλα του και αναγκαστώ να με πείσω ότι έχει και παραπέρα.
άναυδη.ένιωσα πάλι εκείνη την ανατριχίλα που μου φέρνουν τα 'αυτονόητα' και τα πιεστικά ψευτοδιλήμματα που πάνε πακέτο-ή το 'αντικειμενικά' ορθόν ή κάτι γραφικό αλλά και επικίνδυνο, με τη σχετική απαξίωση.
σε κάποια ψυχεδελική φάση είχα διαβάσει ένα μικρό βιβλιαράκι, "ο φόβος που φτιάχνει τους θεούς", απλή καλοκαιρινή ιστορία που θεοποίησα τότε λόγω σουρρεάλ περιστάσεων.
(...)
γράφω και σβήνω ώρα,έφυγε και η όρεξή μου και τα πάντα,ακόμα και ο κυνισμός μου χασμουριέται.
με χαλάνε τέτοιου τύπου αντιπαραθέσεις.