"i'm racing outside and below myself
nearly forgot myself there,
nearly there, yeah"

και, αφού το ακούσεις χίλιες φορές προς εμπέδωσιν, πάει το χεράκι σου αυτόματα και βάζει μια μουσική που πάει πολύ πίσω τη θεραπεία.
από εκείνες που ανακαλούν γεύσεις, χρώματα και μυρωδιές που δε χωράει η γυάλα.
όσα ξέρεις ότι έζησες για να έχεις να βασανίζεσαι στην ανάκλησή τους.
δεν υπάρχει άλλος λόγος να τα έζησες.
το κουτάκι με τις πιο εκλεκτές στιγμές μας, γιατί το γεμίζουμε τελικά?
για να μην ξεμένουν από αναστεναγμούς οι ανατολές και τα φεγγάρια.
ή για να έχουν οι οδοστρωτήρες μας υλικό να ασχολούνται.
πάντα μετά, φυσικά, πολύ μετά.