σάββατο απόγευμα στην αγορά, ερμού, στριμωξίδι, τελείωσαν τα νούμερα, από βδομάδα ίσως, ουρά στα ταμεία, εκνευρισμός στα δοκιμαστήρια, σουρωμένες φατσούλες στις μόλις ενήλικες πωλήτριες. πουφ. οι φίλες τους κάπου πίνουν καφέ.

με μια απλή στροφούλα δεξιά, να ένα δρομάκι που ήταν αρκετά έξυπνο να κλείσει από το μεσημέρι. ο ήλιος που μπαίνει κλεφτά ανάμεσα στα κτίρια πανηγυρίζει το κατόρθωμά του. παίζει με τα κατεβασμένα στόρια και στέλνει περιστέρια να κάνουν χορογραφίες.

σταματώ να χαζέψω την ομορφιά και σταματά μαζί μου και ένα σούρσιμο που δεν είχα καν συνειδητοποιήσει. και αρχίζουν ξαφνικά να βαραίνουν όλα, η μέση, οι ώμοι, οι σακούλες, η ώρα, οι σκέψεις.

εκείνοι που θα σχολάσουν όταν ο ήλιος θα ξεθωριάζει, πώς θα αισθάνονται;