περί κυριακής φιλολογία...

έχουν φαγωθεί όλοι για το πόσο σιχαίνονται τις κυριακές.
έχουν διάφορα σεβαστά επιχειρήματα, δε λέω...
γιατί όμως να σιχαθώ τις κυριακές?
είναι η πιο βαθιά ελεύθερη μέρα της εβδομάδας.
κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ξάπλα, στην απομόνωση, στο άραγμα.
αν εξαφανιστείς οποιαδήποτε άλλη μέρα από το σύμπαν, θα πρέπει να δικαιολογηθείς.
όχι όμως την κυριακή,το τελευταίο καταφύγιο του σύγχρονου ψυχάκια.

πριν από καμιά δεκαριά χρόνια θυμάμαι ότι οι κυριακές στην ελλάδα ήταν σαφώς πιο της κοινωνικοποίησης. ο κόσμος γυρνοβολούσε περισσότερο και τα μαγαζιά φαγητοποτού έσφιζαν από κίνηση.ήταν λίγο πιο 'κυριακή,γιορτή και σχόλη'...και δε βάζω μέσα εκκλησίες και τέτοιες συναθροίσεις, για παρέες και βολταρίσματα μιλάω.

τότε θυμάμαι είχα πάει σε μια φίλη στην περούτζια και ο ιταλοκοσμάκης τιμούσε την κυριακή του έξω με τα καλά του και πολύ σουλάτσο (και τζελάτο).
α, λέω,να ,όπως ελλάντα. ίσως όπως ελλάντα παλιότερα ακόμα...
γιατί στην αγγλία όπου έμενα εκείνη την περίοδο όλα έκλειναν τις κυριακές,ό λ α όμως.
τότε μου φαινόταν απίστευτο να κλείνει ακόμα και η βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου τέτοια μέρα.

δέκα χρόνια μετά, στην αθήνα έχει έρθει η ευρωπαική αντίληψη για την κυριακή.
μια θεία μου που κάποτε έμενε κέντρο αθήνας ήρθε για σ-κ τις προάλλες και της έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά.
το ότι ανθρωποκίνηση υπάρχει πλέον μόνο στις τουριστικές ζώνες.
το ότι οι οδηγοί της πόλης αναφέρουν πλέον ποια εστιατόρια είναι ανοιχτά αυτή τη μέρα-και δεν είναι και τόσα πολλά τελικά.
άραγε στη θεσσαλονίκη γίνεται ακόμα το μεσημβρινό πανηγύρι στην παραλία?

έχουν πράγματι αλλάξει πολλά πράγματα και στην τσέπη μας και στην όλη αντίληψη του χρόνου-και δη του ελεύθερου.

δεν ξέρω καν αν τα γράφω όλα αυτά με νοσταγία ή με την αδιαφορία του παρατηρητή...
μάλλον έχω και εγώ πια τόση κούραση από όλο το βούισμα της εβδομάδας που την κυριακή μου τη θέλω άδεια, σπιτική και με κλειστά τηλέφωνα.

σε λίγο μεσημεριάζει και ήδη έχω αγχωθεί ότι έχει φύγει η μισή Ελεύθερη Μέρα μου.
πω,πω, πρόβλημα...