δε θυμάμαι σε ποια ηλικία συνειδητοποίησα ότι και η μαμά μου είχε αγωνία για το αν θα είναι όλα άσπρα όταν θα σηκωνόταν το πρωί.
σήμερα μου ήρθε στο μυαλό το ψιθυριστό της χάδι κάποτε-σήκω να δεις,χιόνισε
(και στο υπόλοιπο της ημέρας τάχα ξεφύσημα και γκρίνια για τις μετακινήσεις,το κρύο,το αυτοκίνητο)
κοιτάζοντας από το παράθυρο φαντάζομαι ένα σωρό μαμάδες απέναντι που ξαναγίνονται παιδιά χαζεύοντας τις νιφάδες να πέφτουν τις πρώτες πρωινές ώρες
όταν ακόμα κοιμούνται όλοι οι άλλοι στο σπίτι και οι μαμάδες μπορούν να είναι απλώς παιδιά