ήμουνα πριν χρόνια σε μια παραλία, στο αμήχανο ξεκίνημα μιας ερωτικής ιστορίας κοιτούσα τον ήλιο που έδυε και αναρωτιόμουνα πόσοι και πόσοι έχουν αναστενάξει μπροστά στο ίδιο ηλιοβασίλεμα
μισόκλεισα τα μάτια και είδα άπειρα χέρια να πλέκονται, ατελείωτες αγκαλιές,
κορμιά και χάδια, έναν ινδικό καμβά που έκρυβε κάθε κόκκο άμμου
στ'αυτιά μου ένα κύμα από ψιθύρους, ερωτικά μουρμουρητά και γελάκια
πόσοι άραγε να ερωτεύτηκαν σ'αυτή την παραλία
ζεστά χρώματα στον ορίζοντα μας περικύκλωναν
εμάς και άλλους νεοαφιχθέντες εραστές
φωτογραφίες των τελευταίων ηλιαχτίδων
αγχωμένο τεκμήριο ότι γευτήκαμε την πανδαισία
και μετά, αυτό το υπέροχο φως χωρίς ήλιο
και μετά η ώρα της αφής
όλοι νιώθουμε μοναδικοί τη στιγμή της έκστασης.
2 comments:
είναι βλέπεις η μαγεία του έρωτα αυτή, να νιώθεις ότι κανείς δεν έχει ζήσει κάτι τόσο ξεχωριστό.
η μη ερωτευμένη ζωή είναι τόσο πεζή και ανυπομονώ για το σκίρτημα του μοναδικού...it's been too fcking long
όλοι το ροζ μας ζητάμε...φοβάμαι ότι τελικά κυνηγάμε το φαντασιακό για να το παγιδεύσουμε από ανασφάλεια και να το μετατρέψουμε μοιραία σε δεδομένο,τετριμμένο.
και μετά,ξανά.
καινούρια ακρογιάλια,καινούρια ηλιοβασιλέματα- τα οποία πάντα τα ίδια ήταν,αλλά ας μην το γειώσω κι άλλο το ζήτημα :)
και είναι και κάποιες στιγμές που σε απογειώνουν.ηλεκτρικές εκκενώσεις.
μήπως τελικά εθιζόμαστε σε αυτές per se?ερωτευμένοι με τον έρωτα?
είναι και η σειρά μας δύσκολο υλικό- μας πότισαν με πολύ μεταμοντέρνο.
κιςς
Post a Comment