εξηγούσα σήμερα πόσο συμπάσχω με την κυριούλα που έχει λυσσάξει για χαβάη και ξεχνάει το πιν την καίρια στιγμή :)
αν κρίνω από το φαινόμενο μαλλιακός πάντως,όλοι κάποιο εσκέιπ ψάχνουνε...πήγαινα σημειωτόν σε μία λωριδίτσα εθνικής σα συνοικιακό σοκάκι κρατώντας φωτεινό όραμα το φαγάκι της μαμάς και τα τσίπουρα με την παρέα. δε λέω,στο πήγαινε κάπως δούλεψε το μοντέλο...στην επιστροφή όμως...
είχα από πίσω μου για πολλά χιλιόμετρα ένα μαύρο αυτοκινητάκι με ζευγαράκι κουκλίστικο,κορίτσι ξανθό,αγόρι σκούρο,και οι δύο με μεγάλο άσπρο γυαλί και μεγάλο κανελί σκύλο στο πίσω κάθισμα.τόσο αργά που πηγαίναμε μου ήρθε να τους βγάλω μια φωτό, αλλά συγκρατήθηκα.αυτές τις ντροπές να μην είχα,θα είχα βγάλει σούπερ φωτό χθες,κάθε αυτοκίνητο μια ιστορία, και με τέτοιους ρυθμούς όλοι μια παρέα, πού και πού ο ένας να προσπερνάει τον άλλο για να ξεμουδιάζουμε κιόλας.
άντε,πες ότι εγώ δεν είχα κάψα για καθαροδευτέρες-όλα αυτά τα μποτιλιαρισμένα παιδάκια με τους χαρταετούς τι κατάλαβαν δηλαδή από την εκδρομή?