Αντιγράφω από τη φίλη Literatura Universalis με άλλοθι τη συγκίνηση που νιώθεις όταν απρόσμενα συναντήσεις μια τόσο εύστοχη περιγραφή του χάους στο κεφάλι σου.

"Ο πόνος για την πατρίδα και την επιστροφή στο σπίτι, ή αλλιώς νοσταλγία, είναι η επιθυμία για το παρελθόν, αυτό που δεν ξαναβρίσκεται όμως, γιατί, ακόμη και να επιστρέψει ο ξενιτεμένος, αυτός δε θα είναι ο ίδιος, και η πατρίδα θα έχει αλλάξει:

- Παλιέ μου φίλε συλλογίσου

σιγά σιγά θα συνηθίσεις

η νοσταλγία σου έχει πλάσει

μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους

έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.

(Σεφέρης, «Ο Γυρισμός του Ξενιτεμένου»).

Η νοσταλγία δεν ικανοποιείται ποτέ, και η επιθυμία για επιστροφή παραμένει ανεκπλήρωτη στο ανθρώπινο φαντασιακό. Δε βρίσκει κανείς αυτό ακριβώς που έχει χάσει, αλλά αυτό που έχει αλλάξει στην πορεία."

Η σκέψη μου τρέχει επίσης στη fieryfairy...

4 comments:

Μαρία said...

Είμαστε μονάδες και ζούμε ως νομάδες.

koubiki said...

how very true :)

fieryfairy said...

υπάρχει ένα ρητό (τώρα δε θυμάμαι ποιανού) που λέει ότι 'το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα' . Το διαπίστωσα πανηγυρικά πέρσι το σεπτέμβρη που επέστρεψα αγγλία ψάχνοντας την παλιά μου ζωή και βρήκα κάτι ολότελα διαφορετικό. φιλάκια κουμπίκι μου xxx

koubiki said...

ξέρεις τι φοβάμαι τώρα εγώ...μακάρι να τα βρεις όπως θες και να σε έχω κι εγώ εκεί-που-πρέπει-να-είσαι :))
πολύ χαίρομαι που θα'ρθεις, να το ξέρεις!!
xxx